لحظه‏های واپسین صبر

دیده جانانه‏ای پر ابر بود

لحظه‏های واپسین صبر بود

آنکه در ذهنش هجوم دشنه داشت

یادگار آب، کامی تشنه داشت

بود اندر خاطرش آلاله‏ها

آخرین ساعات عمر لاله‏ها

در نگاه آخر پور حسین

موج می‏زد کربلای شور و شین

همچو جدش بیقرار بیقرار

روز عاشورای عمرش ناله دار

روز آتش، روز خون، روز قیام

روز غارت غارت اهل خیام

گه نگاهش بود سوی خیمه‏گاه

گاه می‏بردش میان قتلگاه

گاه دستانش به دست عمه بود

گاه آغوشش به بابا می‏گشود

ز آنچه می‏آزرد او، بیش از همه

بود غمهای سه ساله فاطمه

یاد روزی که هراسان می‏دوید

دختری آتش به دامان می‏دوید

هرم آتش بس که دامن می‏گشود

از بیابان تا مدینه شعله بود

گاه قلبش از غم، آتش می‏گرفت

گاه زهر کین حیاتش می‏گرفت

اشکهای سرخ امانش را گرفت

ذره ذره داغ جانش را گرفت

دارِ فانی را وداعی خسته داشت

زیر لب نامی گران، پیوسته داشت

آخر الامر از تب و تاب ممات

داد ذکر وا حسینایش نجات

محمود ژولیده