تنهاترین سردار

در فراق یاس، مشکى پوشیم

عشق من! پاییز آمد مثل پار                                                                                باز هم، ما باز ماندیم از بهار

احتراق لاله را دیدیم ما                                                                                       گُل دمید و خون نجوشیدیم ما

باید از فقدان گل، خونجوش بود                                                                            در فراق یاس، مشکى پوش بود
یاس بوى مهربانى مى‏دهد                                                                                عطر دوران جوانى مى‏دهد

یاس‎ها یادآور پروانه‏اند                                                                                       یاس‎ها پیغمبران خانه‏اند

یاس ما را رو به پاکى مى‏برد                                                                              رو به عشقى اشتراکى مى‏برد

یاس در هر جا نوید آشتى‎ست                                                                           یاس دامان سپید آشتى‎ست

در شبان ما که شد خورشید؟ یاس                                                                     بر لبان ما که مى‏خندید؟ یاس

یاس یک شب را گُل ایوان ماست                                                                       یاس تنها یک سحر مهمان ماست

بعد روى صبح پرپر مى‏شود                                                                              راهى شب‎هاى دیگر مى‏شود

یاس مثل عطر پاک نیت است                                                                            یاس استنشاق معصومیت است

یاس را آیینه‏ها رو کرده‏اند                                                                                 یاس را پیغمبران بو کرده‏اند
یاس بوى حوض کوثر مى‏دهد                                                                           عطر اخلاق پیمبر مى‏دهد

حضرت زهرا دلش از یاس بود                                                                            دانه‏هاى اشکش از الماس بود

داغ عطر یاس زهرا زیر ماه                                                                               مى‏چکانید اشک حیدر را به چاه
عشق محزون على یاس است و بس                                                               چشم او یک چشمه الماس است و بس

اشک مى‏ریزد على مانند رود                                                                           بر تن زهرا، گل یاس کبود

                                                                                                                                              "احمد عزیزى"