تنهاترین سردار

به بهانه فرا رسیدن ایـام فاطمیـه  و آنهایی که دلتنگ حرم غریب بقیع هستند.

« بقیـع » ، مزرعه غم و کشتزار اندوه است.
درختى که در این غریب آباد مى‏روید، ریشه در مظلومیّتى هزار و چهارصد ساله دارد.

اینجا دیگر باید عنان را به دستِ «دل» سپرد،
اینجا باید دل را در چشمه «اشک» شستشو داد،
دل، در سایه اشک است که نرم مى‏شود و آرام مى‏گیرد.
تنها اشک دیده، زخم دل را تسکین مى‏دهد،
بگذار ببارد این چشم،
بگذار بریزد این اشک،

«مدینـه»، همچنان مظلوم است و ... « بقیـع » مظلومتر!
«اهل بیت» همچنان غریبند و ... پیروانشان، غریبتر!
این «سَنَد»، سالهاست که به گواهى ایستاده است و روشنتر از هر استدلال و گویاتر از هر کتاب و دلیل، برهان مظلومیّتهاى جبهه حقّ است.

هنگام ورود به خاک بقیع، کفشهایت را که درمى‏آورى و پایت خاک این مزار را لمس مى‏کند، دلت هم مى‏شکند.
قبور بى‏سایبان مانده در برابر آفتاب، داغت را تازه مى‏کند و بر غمى کهن و دیرین، اشک مى‏ریزى و بغض مانده در گلو را در هواى بقیع، رها مى‏کنى.
رنجنامه نانوشته شیعه، بر خاک و سنگ این مزار، گویاتر از هر زمان است.
یک طرف جمعى به دعاى توسّل مشغولند و زمزمه‏کنان،
طرف دیگر، دلهایى با آهنگ نوحه و مرثیه، به عمق مظلومیّت « آل اللّه‏»، راه مى‏یابند و مى‏گریند.
دلها، به خاک بوسى این چهار امام معصوم ـ ع ـ آمده‏اند.

عدّه‏اى نیز، در پى قبر گمشده زهرایند.
و در کنارى، کسى آرام آرام، اشک مى‏ریزد و «زیارت جامعه» مى‏خواند.
و ... هوا، هواى عطر انگیز و روحانىِ «حال» است!
اینجا، اشکها سخن مى‏گویند.
«حال»، گویاتر از «قال» است.
سکوتِ زبان را هم زلال اشک، جبران مى‏کند.
چشمهاى اشکبار، ترجمانِ دلهاى داغدار و بى‏قرار است.
حرفى هم که نزنى،
کلامى و سلامى هم که نگویى،
چشمها و قطرات جارى اشک، هم روضه‏خوان مجلس است، هم گریه‏کنِ محفل!
لازم نیست کسى مرثیه بخواند،
بقیـع، خودش «مرثیه مجسّم» است.

درب‏هاى بقیع را مى‏بندند،
جز ساعاتى محدود از روز، که گشوده است.
بگذار دربها را ببندند، پنجره‏هاى دل که گشوده به این کانون روشنایى است!
دریچه‏هاى قلب زائر، از پشت در و دیوار هم، از این خورشیدهاى خفته بر خاک، نور مى‏گیرد.
دل را کجا مى‏توان بُرد؟ جز کنار قبور بقیع؟
زائر مشتاق، مردّد است.
نمى‏داند که اشک شوق بریزد از این دیدار،
یا سرشک غم ببارد از این غربت!
راستى، گناه ما جز «عشق» چیست؟